บันทึกสะท้อนคิด 

ประจำวันอังคาร. ที่ 9 มิถุนายน 2558

          วันนี้เป็นอีกวันที่ต้องเร่งรีบมาทำงาน เพราะเมื่อคืนนอนดึก ทำให้ตื่นสายจนได้ แต่ก็ยังมาทันเวลาเข้างาน.  วันนี้จะต้องเอาชุดเสื้อผ้าไทยกับชุดกีฬามาแจกเด็กๆ แต่ก็มีปัญหาเกี่ยวกับไซด์เสื้อที่ไม่ตรงตามที่สั่งซื้อ ไม่แน่ใจว่าครูที่ศูนย์อื่นจัดไปผิดหรือเปล่า จึงต้องโทรเช็คกันวุ่นวายแต่เช้า แต่ก็ได้ข้อสรุปอย่างลงตัวและเรียบร้อยไปได้ด้วยดี
          เช้านี้ก้อเช่นเดิม ยังมีเด็กร้องไห้บ้างเล็กน้อย อุปสรรคในการเรียนการสอนมีนิดหน่อยแต่ก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีทุกกิจกรรม. มองเห็นรอยยิ้มที่ไร้เดียงสาของเด็กมันทำให้เราคิดได้ว่า ถึงงานที่ทำจะเหนื่อยและลำบากแค่ไหน หากเราทำให้ทุกวันนั้นมีแต่ความสนุกสนาน ชีวิตในแต่ละวันของเราก็มีความสุขจากความเหนื่อยนั้นได้. วันนี้เด็กๆร้องเพลงเสียงดัง ทำท่าทางกระต่ายหูยาวกระโดดไปทั่วห้องอย่างสนุกสนาน.  ขอให้วันนี้เป็นอีกวันที่มีความสุขและไม่เกิดปัญหาใดๆ......แต่แล้ว....."เด็กๆๆๆๆ!!!!!" เสียงลากยาวจากคุณครูเรียกเด็กๆเสียงดัง "มีใครหยิบเงินบนโต๊ะคุณครูไปคะ" ไม่มีเสียงตอบรับ. เงินฝากออมทรัพย์ประจำวันที่ผู้ปกครองนำมาฝากได้หายไปหนึ่งร้อยบาท.  และเมื่อครูถามก็ไม่สามารถจะรู้ได้ว่าใครเป็นคนเอาไป จึงต้องเปิดภาพกล้องวงจรปิดดู จึงได้พบว่าเด็กหญิงตัวน้อยๆได้หยิบเงินบนโต๊ะคุณครูไปใส่ไว้ในกระเป๋าของตัวเอง. และเมื่อค้นที่กระเป๋าก็เจอกับสิ่งของอีกมากมายทั้งของเพื่อนของครูและของศูนย์. คุณครูจึงเรียกเจ้าของกระเป๋ามาสอบสวนแต่เด็กหญิงไม่ยอมพูดอะไรเลย........เมื่อถึงเวลากลับบ้านคุณครูจึงได้พูดคุยกับผู้ปกครองถึงพฤติกรรมของเด็กในวันนี้. และได้ให้คำแนะนำผู้ปกครองไปว่า   เราจะต้องร่วมมือกันระหว่างครูและผู้ปกครอง  ช่วยกันฝึกไม่ให้เด็กมีพฤติกรรมแบบนี้ต้องคอยบอกสอนทั้งเวลาที่อยู่ที่บ้านและที่โรงเรียน. ผู้ปกครองเข้าใจและยินดีให้ความร่วมมือ
          เมื่อข้าพเจ้าเลิกงานกลับมาบ้านนึกถึงเหตุการณ์วันนี้แล้วข้าพเจ้าก็นึกตำหนิตัวเอง หากข้าพเจ้าเก็บเงินให้พ้นสายตาเด็กก็อาจจะไม่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้. นี่คือประสบการณ์ที่ข้าพเจ้าได้รับในวันนี้. ทำให้ข้าพเจ้านั้นได้คิดและได้เห็นพฤติกรรมของเด็ก เมื่อรู้แบบนี้แล้วสิ่งที่ต้องทำต่อไปคือการฝึกฝนและพัฒนาเด็กให้สามารถใช้ชีวิตอยู่ในสังคมได้อย่างมีความสุขไม่สร้างความเดือดร้อนให้แก่ผู้อื่นต่อไป