บันทึกสะท้อนคิด
 ประจำวันจันทร์. ที่ 8 มิถุนายน 2558

          วันนี้เป็นวันแรกของการทำงาน เปิดเทอมได้สามอาทิตย์แล้วยังมีเด็กร้องไห้งอแงนิดหน่อย แต่ก็ร้องแค่แป๊ปเดียวก็หยุดแลัวไปเล่นกับเพื่อน เด็กๆเริ่มจะปรับตัวได้แล้ว แต่วันนี้มีนักเรียนคนหนึ่งที่ขาดเรียนไปนานและยังปรับตัวไม่ได้กลับมาเรียนในวันนี้ ทำให้เกิดปัญหาในการจัดการเรียนการสอน เพราะเด็กร้องไห้ไม่หยุด เพื่อนๆจึงไม่มีสมาธิในการทำกิจกรรม แต่ปัญหาในการที่เด็กยังปรับตัวไม่ได้นั้นแก้ไขได้ไม่ยากเพียงแต่ต้องให้เวลาในการปรับตัวของเด็ก แต่ปัญหาที่แย่กว่าคือการที่ผู้ปกครองไม่เข้าใจ ผู้ปกครองจะพยายามบอกครูว่าน้องยังเด็กและอยากให้ครูดูแลเป็นพิเศษ. ผู้ปกครองชี้ไปที่เครื่องเล่นที่เด็กๆกำลังเล่นกันอยู่แล้วพูดกับครูว่า "แบบนี้น้องก็เล่นไม่ได้ คนเยอะ น้องจะกลัว. ครูต้องแยกออกมาให้เขาเล่น"   ข้าพเจ้าฟังแล้วได้แต่ถอนหายใจเข้าไปลึกๆ และพยายามทำความเจ้าใจว่า ผู้ปกครองคงจะเป็นห่วงลูกมากจนเป็นกังวล แต่ข้าพเจ้าก็อยากจะแก้ปัญหาโดยการเชิญผู้ปกครองมานั่งฟังและทำความเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องการปรับตัวของเด็กให้เข้าใจมากยิ่งขึ้น. แต่ข้าพเจ้าก็ได้แต่คิด เพราะผู้ปกครองเป็นผู้ชาย และดูท่าทางจะเข้าใจยาก คงต้องให้เวลาในการปรับตัวทั้งเด็กและผู้ปกครอง
            ส่งเด็กกลับบ้านหมดแล้วก็เข้าประชุมต่อที่อบต. มาฟังหัวหน้าอธิบายเรื่องโครงการและงบประมาณ ทำให้เกิดความเข้าใจมากขึ้น กว่าจะประชุมเสร็จก็เกือบหกโมงเย็น กลับบ้านพอได้มีเวลาดูแลครอบครัวนิดหน่อยก็มานั่งเขียนโครงการต่ออีกสองโครงการ เสร็จอีกทีหกทุ่มพอดี คงต้องพอแค่นี้ ร่างกายบอกว่าอยากพักผ่อนแล้ว ไว้ลุยกันต่อพรุ่งนี้. ราตรีสวัสดิ์...........😌😌😌😌